#دستورالعمل_کلی_ترک_گناه
#قسمت_سوم
تقویت محبت و ارادت قلبی نسبت به خداوند بزرگ

با دقت در رسالت و سیره انبیاء - این قافله سالاران کاروان بشریت - پی می‌بریم ایشان واسطه محبت الهی بوده‌اند.
امام سجاد علیه‌السلام نقل می‌فرمایند که خداوند به موسی کلیم وحی کرد: «موسی! کاری کن که آفریده های من، مرا دوست بدارند و خلق را محبوب من ساز!»

جناب موسی علیه‌السلام پرسید: «پروردگار من! چگونه این کار را انجام دهم؟ فرمود: نعمت‌های ظاهری و باطنی مرا به یادشان آور!». (علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 2 (کتاب العلم)، ص 4، چاپ بیروت.)

وقتی مردم نسبت به نعمت‌های مادی و معنوی معرفت پیدا کنند، محبت نهفته ایشان به خداوند روزی دهنده و نعمت رسان، بیدار می‌شود. وقتی محبت درونی برانگیخته شد، مردم مطیع خدا می‌گردند. آنگاه که مطیع شدند، نه تنها گرد گناه نمی‌گردند بلکه به این وسیله محبوب خدا نیز می‌شوند.

آن که به جای محبت الهی، علاقه‌ها و تعلق‌های کم ارزش و ناپایدار در دلش رسوخ کرده، از هیچ خطایی در امان نیست. هر فریبایی، چشم و گوش و دلش را خواهد ربود و صبر و تحمل نخواهد کرد.

اما آن که دلش را مالامال از حب خداوند ساخته، اگر با گناهی روبرو شود، یوسف وار خفت زندان را از ارتکاب گناه، دوست‌تر خواهد داشت. (یوسف (12)، آیه 33) «یوسف گفت: پروردگارا: زندان نزد من محبوب‌تر است از آنچه این‌ها مرا به سوی آن می‌خوانند…».
به بیان پیشوای صادق، کسی که با اظهار محبت خداوند، گناه می‌ورزد، باید در دوستی و محبت خود، تجدیدنظر کند.

تعصی الله وانت تظهر حبه هذا لعمرک فی الفعال بدیع لو کان حبک صادقاً لاطعته ان المحب لمن یحب مطیع (؛علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 47، ص 24، چاپ بیروت.)
ترجمه : طاعت و فرمان خدا را فرو می‌گذاری در حالی که تظاهر به دوستی‌اش می‌کنی؟
به جان خودت سوگند که این کاری عجیب است.
اگر دوستی تو راستین باشد حتماً او را اطاعت خواهی کرد.
زیرا محبّ، پیوسته مطیع محبوب خویش است.
امام، به این وسیله می‌فرمایند: «محال است که خداوند را معصیت کنم، زیرا او را دوست دارم».

یکی از کیفیت‌های فکر در مرگ را یکی از بزرگان چنین می‌فرمود: تمام خاطرات تلخ و شیرین گذشته را در حد امکان مثل یک فیلم از ذهن بگذراند و به خود بباوراند که همه این‌ها گذشت و چند روز باقی مانده عمر هم می‌گذرد لحظات جان دادن، وقتی که خویشان و نزدیکان را رها می‌سازد و از تمام تلخ و شیرینی‌ها وداع می‌کند و… همه و همه را به خوبی تأمل کند تا دل بلرزند و چشم بگرید.

توجه به قدرت و عظمت پروردگار در گستره هستی

پرهیزکاران برای خداوند چنان عظمتی قائلند که به غیر او اعتنا نمی‌کنند. همین موضوع ایشان را در مقابله با خواسته های نفسانی و وسوسه های شیطانی غلبه می‌دهد.
امام علی علیه‌السلام در نامه معروف خود به مالک اشتر می‌فرمایند: «هر گاه شکوه فرمانروایی، به نخوت و خود بزرگ بینی دچارت سازد، در بزرگی مُلک خدا و نیرویش ژرف بنگر که چگونه با تو، بر تو تسلّط دارد و بند بند وجودت - بیش از آنچه خود در اختیار داری - در اختیار او باشد که این بی تردید نافرمانی‌ات را رام می‌کند و بر تند روی‌هایت مهار میرند و آنچه از خردت گریخته است، به سویت باز می‌گرداند». (نهج‌البلاغه، دشتی، نامه 53، ص 14)

پرهیز از مجالست و هم‌نشینی با اهل دنیا و دور از معنویت

چه آنکه از رسول اکرم(صلی الله علیه و آ له) نقل شده است که فرمود: «به خاطر برخورد با اهل دنیا قلبم زنگار گرفته و مکدر می‌شود و برای جبران آن روزی هفتاد مرتبه استغفار می‌کنم». خداوند نیز در سوره «نجم آیه 29»می‌فرماید: فاعرض عن من تولی عن ذکرنا و لم یرد الا الحیوه الدنیا. پس از کسانی که از یاد ما روی گرداندند و جز زندگی دنیا را نخواستند اعراض کن و روی بگردان.

نکته پایانی

هر گناهی راهکار خاص خود را دارد لذا لازم است که با رعایت تمام نکات ریز و دقیق و کلی ترک گناه، ابتدا با به شکل کلی زمینه های ترک گناهان و معاصی را از بین ببرید و در مرحله بعد هر گناه را به طور مجزا و جدا شناخته و با شناخت راه مبارزه و ترک آن گناه، برای رهایی و دوری از معصیت برنامه ریزی کرده و تلاش کنید .
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
______________________________________
منابع :
1-گناه شناسی/ محسن قرائتی.
2-گناهان کبیره/ شهید دستغیب.
3- شهید دستغیب، قیامت و قرآن (تفسیر سوره طور).
http://www.masaf.ir