#همنوا_با_ابوحمزه #فراز_دوم
«وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی‏ : خدایی را حمد میکنم که هر چه از او خواستم به من میدهد و اگر خود خدا از من به عنوان قرض بخواهد بُخل میورزم »

چقدر جالب خودبه خود یاد این فراز دعای مقاتل بن سلیمان افتادم که می فرماید:« إِلَهِی إِذَا لَمْ أَسْأَلْکَ فَتُعْطِیَنِی فَمَنْ ذَا الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی : خدایا! آنگاه که از تو نخواهم که به من عطا کنى پس کیست که از او درخواست عطا کنم؟ »
سوال برایم پیش آمد چرا از واژه اعطاء استفاده فرمودند؟
این پاسخ زیبا را یافتم؛
اعطاء تملیک از روى تفضل و بمقدار استعداد گیرنده و کرامت دهنده است، این اعطاء بى ‏پایان مى‏ باشد و پیوسته افزایش مى ‏یابد.(1)
وقتی عطا کننده، به تعبیر قرآن«بارّ، صمد، اکرم، رحمن، رحیم، رازق، رؤف، عفو، غنی، مالک، کریم، وهاب، واسع و ودود» یا به تعبیر زیبای مولای متقین « مَوْلى، مالِک، عَزیزُ، خالِق، عَظیمُ، قَوِى، غَنِى، مُعْطى، حَى، باقى، دائِمُ، رازِق، جَوادُ، مُعافى، کَبیر، هادى، رحْمن، سلْطان، دلیل، غَفُور، غالِب، رب، مُتَکَبر»باشد خوشا بحال عطیه گیرنده هر چند « عَبْد، ممْلُوک، ذلیل، مَخْلُوق، حَقیر، ضعیف، فَقیر، سائِل ، مَیت، فانى، زائِل ، مَرْزُوق، بَخیل، مُبْتَلى، صغیر، ضّاَّلّ، مَرْحُوم، مُمْتَحَن، مُتَحَیر، مُذْنِب، مَغْلُوب، مَرْبُوب، خاشِع » است.
خوشا به حال من که بنده ی چنین خدایی هستم
مولای یا مولای انت الجواد وانا البخیل وهل یرحم البخیل الا الجواد
(1)پرتوى از قرآن، ج‏4، 277